Hieronder vindt u de tekst van de toespraak die burgemeester Blanksma-van den Heuvel hield tijdens de Dodenherdenking 2016 in het Hortensiapark in Helmond.
De Vrijheid Omarmd
In 1939 vertrok een boot uit Hamburg,
met bijna duizend opvarenden aan boord.
Mannen. Vrouwen. Kinderen.
Gevlucht voor het Naziregime.
Op zoek naar een bestemming,
Op zoek naar een nieuw leven,
Op zoek. Naar vrijheid.
Geen land wilde hen opvangen,
en de bijna duizend opvarenden keerden terug.
Beste aanwezigen.
Dames, heren, jongens, meisjes.
Goed dat we hier, vanavond, met zovelen zijn.
Het is 4 mei. Iets voor achten.
Een moment van verbondenheid.
Van stilstaan. Van nadenken.
Over een geschiedenis van inmiddels meer dan 70 jaar geleden,
Die nooit echt verleden tijd zal zijn.
Omdat wat toen gebeurde, ook nu nog zo actueel is.
We herdenken vandaag de slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog.
En van oorlogsgeweld en vredesmissies in de decennia daarna.
We herdenken de Nederlandse soldaten die hun leven gaven.
Maar kunnen dat niet doen, zonder ook naar het nu te kijken.
Op 4 mei schieten gedachten door het hoofd.
En staat iedereen stil bij zijn of haar eigen verhaal.
Ik denk bijvoorbeeld aan mijn moeder.
Nu 85 jaar oud.
Tiener tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Als ik haar daarnaar vraag, zie ik de angst weer terug.
De angst van een oorlogskind.
Die zich de vliegtuigen herinnert die ’s nachts overvlogen.
De Duitse soldaten, vechtend bij het Kanaal.
De nachten in een schuilkelder, achterin de tuin.
Maar vanavond denk ik ook aan Mohamed.
Een kind van 12.
Eind november was hij even één van ons.
Toen 200 vluchtelingen hun heil zochten in Helmond.
Onze stad van 109 nationaliteiten en culturen,
stad waarin inwoners elkaars vrijheid omarmen.
Mohamed.
Van oorsprong Palestijns, gevlucht naar Syrië.
En nu, na een reis door negen landen, in Nederland.
Een oorlogskind.
Een kind, met angst.
Voor vliegtuigen. Soldaten.
Voor de dreiging van het onbekende.
Mijn moeder en Mohamed.
Beiden oorlogskinderen.
Een Nederlandse, een Syriër.
Andere afkomst, hetzelfde doel.
Kinderen, verlangend naar vrijheid.
Ziet u verschil?
Het is daarom dat wij nooit mogen vergeten.
De namen moeten blijven noemen.
De herinneringen moeten blijven delen.
Omdat het strijden voor vrijheid niet voor niets mag zijn geweest.
En de zoektocht daarnaar ook nu nog zo dichtbij is.
Ook vandaag vertrekken bootjes.
Met heel veel vluchtelingen aan boord.
Mannen. Vrouwen. Kinderen.
Zoals de twaalfjarige Mohamed.
Gevlucht voor oorlog.
Op zoek naar een bestemming.
Op zoek naar een nieuw leven.
Op zoek. Naar vrijheid.
In Europa. In Nederland. En ook in Helmond.
Laten wij een barmhartige stad zijn.
Laten wij een barmhartige stad blijven.
En hun zoektocht naar vrijheid omarmen.