Week 25, dinsdag 19 juni
Week 25, dinsdag 19 juni
Nathalie(37) is single, werkzaam bij de Zorgboog, moeder van dochter Amy(10)
Voorbehoed(s)zaam.
Onlangs stond ik samen met mijn dochter bij de kassa in de rij, bij de bekende explosieve drogisterijketen. Tijdens het wachten maakte Amy een opmerking over de blister die uitgestald stond op het kassablok.
“Mam, dat zijn toch condooms?” Terwijl ik ja knikkend antwoord gaf, zag ik in mijn ooghoeken dat de overige klanten in de rij hun oren spitsten, wachtend op wat ging komen. Vooral de meneer die achter mij stond was vol nieuwsgierigheid, want zijn mobiel was in een keer niet meer zo interessant.
Ik hield mijn hart vast, want ik ken mijn dochter. Dit blijft niet bij één vraag, dit gaat een gesprek worden totdat zij tevreden is over de uitkomst daarvan. En vervolgens kwam het volgende uit haar mond gerold, “Ja mama, die heb jij ook want ik heb ze zien liggen op de badkamer en in de lade van het dressoir en in jouw beautycase. Waarom heb jij die overal liggen?” vervolgde ze na haar conclusie.
Ondertussen zag ik dat men in de rij onze dialoog probeerde te volgen. Ik probeerde haar zo luchtig mogelijk te antwoorden, maar toch voelde ik me wat ongemakkelijk met de luistervinken achter me. “Nou meisje, dan kan ik er nooit op mispakken als ik het nodig zou hebben.“
Toen ik het antwoord gaf was ik niet echt tevreden over hoe ik het had beantwoord. Meteen ging er door mijn hoofd, “Ga alsjeblieft nu niet aan mij vragen wanneer ik ze dan nodig heb.” Gelukkig kwam die vraag niet en was ze enigszins tevreden met het antwoord. Maar ik zag ze denken. De meneer achter mij had zijn mobiel ondertussen in zijn jaszak gestopt, stond met een grote glimlach geduldig te wachten en voor hem kon het wachten nog wel even duren.
“Mam? Waarom zijn er zoveel soorten?” Even nadenkend wat ik zou zeggen en een klein beetje geïrriteerd omdat dit alles niet op een zachte toon werd gevoerd, maar gewoon op geluid decibel ‘tot achter in de rij’, “Nou,dat komt omdat wij mensen ook niet allemaal hetzelfde zijn. We zijn allemaal uniek, daarom zijn er zoveel soorten.“ “Dat is waar, mam! Want je hebt dikke en dunne…”
Vlug grijp ik in en op fluisterende toon vraag ik, “Wat bedoel je met dikke en dunne?” “Dat weet je toch wel. Je hebt dikke, dunne, korte en lange mensen”. Pfff, gelukkig een gewoon beschaafd antwoord. Maar ondertussen bespeurde ik wel een glunder op haar gezicht. Alsof ze wist dat ik opgelucht was met het feit dat ze niet het antwoord gaf wat ik, en menig anderen in de drukke rij, had verwacht. Eindelijk waren we aan de beurt om af te rekenen, vlug naar buiten. Ik kon wel wat frisse lucht gebruiken na dit voorlichtingsgesprekje met achtergrondpubliek…