Helmond, 27-06-2012 – Wim Daniels heeft een mooi nieuw gedicht ” Nieuwe kansen ” over ‘t Speelhuis geschreven!
( bron Gemeente Helmond )
‘t Speelhuis is niet meer
het is treurig
misschien triest
en voor sommigen rampzalig
maar och
of kom
de mens is het spelen natuurlijk niet verleerd
Ik ken een man, een schrijver
die bij een brand – het is lang geleden –
al zijn manuscripten verloor
het bleek een bevrijding
hij schreef daarna vrijuit
het ene boek na het andere
het volgende nog mooier dan het vorige
Het blijft droef
en wellicht ellendig
dat ‘t Speelhuis er niet meer is
maar een gebouw
is altijd minder belangrijk
dan wat je erin kunt doen:
leven, liefhebben en
in dit geval zeker ook spelen
Het zou ook wat zijn zeg
blijven tobben
over wat er niet meer is
terwijl het leven toch
een soort van voort is
almaar voort en verder
Cultuur is ook het besef dat er
ooit geen enkel huis was
geen enkel theater
maar een kale vlakte
of veel water
en bossen
of bergen
in ieder geval geen kaartverkoop
geen reserveringen
zelfs geen pan om in te koken
Natuurlijk kunnen we niet genoeg zeggen
hoe bijzonder ‘t Speelhuis was
hoe apart en spitsvondig
al weet ik ook nog maar al te goed
dat ik er ooit behoorlijk mijn hoofd stootte
toen ik na een trapje af weer een trapje op moest
ik bloedde
en de vriendin van een hoofdrolspeler
met wie ik toevallig in gesprek was geraakt
depte het bloed met haar zakdoek
wat voor mij achteraf gezien
dan weer
het hoogtepunt van
de voorstelling bleek te zijn
Ik citeer
– als ik zo vrij mag zijn –
wat trouwens een dwaze zin is
(als ik zo vrij mag zijn)
ik citeer uit het werk van
de al vermelde schrijver
die bij een brand alles verloor
en daarmee min of meer
tot leven werd gewekt
‘Ik las elke maandagmorgen in de krant de sportbijlage van A tot Z, om erover mee te kunnen praten, want dat verlangen de mensen. Ik heb het daardoor zover gebracht dat ik meer van voetbal weet dan de mensen die zich er echt voor interesseren. En met politiek is het ook zo gegaan. Je hoeft alleen maar aan te voelen waarover de mensen willen praten. Het is verder niet zo moeilijk. Maar het is aan de andere kant natuurlijk wel vermoeiend steeds op de goede manier toneel te moeten spelen. Je moet bijvoorbeeld precies het juiste moment berekenen om met je vuist op tafel te slaan om daarmee je boosheid te tonen over de een of andere politieke kwestie of over het falen van een favoriete voetbalclub. Het is mogelijk dat ik het niet steeds goed heb gespeeld waardoor de mensen het misschien gemerkt hebben dat ik alles veinsde.’ (einde citaat)
Zo’n tekst kan nieuwe kansen krijgen
in een nieuw theater
dat gerust opnieuw ‘t Speelhuis mag heten
maar ook een andere naam kan dragen
De Goddelijke Komedie bijvoorbeeld
of De Verrijzenis
of, nou ja
een naam is niet onbelangrijk
maar belangrijker is het geloof
dat het nieuwe dat in aantocht is
ook goed kan zijn
of beter zelfs
een beetje beter
stukken beter
toneelstukken beter
wie zal het zeggen
maar samengevat is het dus:
het is treurig
maar niet te lang getreurd
ga je mee buiten spelen?